Bruiloft.....of toch niet?

Uit het reisverslag/fotoalbum van onze eerste backpack-reis.

Het was in 1991. Hoe moest ik Gerard overhalen om naar Indonesië te gaan…”dat moeten jullie echt doen”zeiden onze vrienden, maar ja, dat is niet de manier om Gerard zover te krijgen!
Een georganiseerde reis zag ik voor hem niet zitten en voor mezelf eigenlijk ook niet.
Toen kreeg ik een ingeving: met de rugzak en op eigen houtje!
De tegenargumenten kwamen natuurlijk: ik kon mijn beautycase (voetenbankje voor in het vliegtuig) niet meenemen, nooit eerder met de rugzak iets gedaan, nog sterker, altijd medelijden gehad met die stakkers die moesten sjouwen, dacht ik nou echt dat ik dat leuk zou vinden….? En dan uiteindelijk de tegemoetkoming: eerst in een ander land gaan oefenen en dan zéker niet een land waar we nog nooit waren geweest!
Het land werd Turkije waar we in 1973 3 weekjes in Kusadasi vakantie hadden gevierd en daar een hele leuke tijd hadden gehad.
De rugzakken werden geleend, onderdak geboekt voor de eerste nacht in Antalya en voor de laatste week in Alanya om uit te rusten, Lonely Planet gekocht en het avontuur kon beginnen.

Het reizen met de rugzak bleek ons allebei prima te bevallen. We hadden verder helemaal niets geboekt of gepland, alleen min of meer in grote lijnen bedacht waar we naar toe wilden. Het bussysteem werkte voortreffelijk. De lange-afstandsbussen konden ter plekke worden geboekt en we waren dus altijd verzekerd van een stoel. Voor de korte afstanden en in de stad waren er de dolmussen.

Via de zuidkust trokken we naar het oosten naar Kizkalesi, daarna naar Cappadocië en uiteindelijk belandden we in Konya, de stad van de dansende derwisjen.
Zoals we al vaker hadden meegemaakt (ook al in Kusadasi in 1973) kwamen we in een tapijtwinkeltje terecht voor een glaasje (mierzoete) appelthee. De jonge verkoper, Ali, wilde ”engels oefenen” en natuurlijk een kleedje verkopen maar als je niet koopt is het ook prima. We hadden al meteen gezegd dat er geen tapijtje in onze rugzak mee terug zou gaan. Maar het was gezellig en ze vroegen ons om ’s avonds om 21.00 uur terug te komen.
Toen we terugliepen naar het guesthouse werden we opeens op de schouder getikt. Ali van de tapijtwinkel, of we ook om 20.30 konden en vanavond te gast wilden zijn op de bruiloft van zijn zus?
”Nee, dat lukt niet”, zei Gerard. ”Ja, leuk” zei ik. Enfin, er zou een dolmus komen om ons op te halen en we konden altijd nog beslissen of we zouden gaan.
Gerard vertrouwde het niet, was bang dat hij ”buiten westen in een steegje zou worden gevonden” en dat ik dan spoorloos zou zijn verdwenen. Mijn argument dat we in 1973 ook al een besnijdenis feest hadden gemist omdat hij het niet aandurfde gaf uiteindelijk de doorslag ”maar ik ga me echt niet scheren of omkleden..” En waarom was Ali aan het werk als zij zus die dag ging trouwen, volgens hem klopte het allemaal niet.
Enfin, de dolmus met Ali reed voor en we gingen op weg, maar waar naar toe? ”Zie je wel”, zei Gerard, ”wie weet waar we terecht komen….”
Uiteindelijk stopten we bij een locatie waar grote (kunst(bloemen decoraties naar binnen werden gebracht. ”Zie je wel, toch feest…” zei ik.

Het was een een hele aparte belevenis, dit feest. Een win-win situatie, ook al kenden we toen die uitdrukking nog niet. Ali was dé meneer omdat hij buitenlandse gasten had meegebracht en voor ons was het allemaal heel bijzonder om mee te maken. We zaten aan de belangrijkste tafel, met de familie van Ali. We werden meegetrokken om een erehaag te vormen, allemaal met sterretjes in de hand. Er was een ceremonie waarbij geld werd opgespeld en het meisje kreeg allerlei gouden sieraden omgehangen. Er werd veel gedanst en daar moesten wij ook aan meedoen. Buikdansen zoals de vrouwen, ook de oudjes, konden, dat kan ik niet en mijn pogingen waren natuurlijk hilarisch. Grappig dat sommige oudjes die moeite hadden met lopen nog wel konden buikdansen.
Het hoogtepunt van de avond kwam toen er kratjes met flesjes lauwe cola werden uitgedeeld en elke gast kreeg een stukje taart op een papiertje, alleen de ouders aan onze tafel en wij kregen een bordje.
Na afloop werden we door Ali weer teruggebracht naar ons hotel en Gerard had helemaal geen spijt dat we toch op de uitnodiging waren ingegaan.
De volgende ochtend besloten we toch nog even terug te gaan naar het winkeltje om toch maar iets te kopen, als dank voor de bijzondere avond. Geen tapijtje maar een soort tas die was gebruikt voor het vervoer met kamelen, voor 110 gulden.
Ali vroeg aan Gerard of hij mij even mee naar buiten mocht nemen.
Hij begon met te zeggen dat hij het zo erg vond dat wij geen kinderen hadden want dan was er later ook niemand om voor ons te zorgen. Hij zei dat hij dat de vorige dag ook al tegen Gerard had gezegd en dat die hem had verteld dat hij toch echt zijn best had gedaan…”weet je”, zei Ali, ”dat een vrouw van veertig en een jongen van begin twintig hele mooie kinderen kunnen krijgen dus als ik jullie helpen kan…” Ondanks zijn beperkte engels wist hij het toch zo te brengen dat het niet gênant of vervelend was. Ik heb hem vriendelijk bedankt voor zijn aanbod en de zorg die hij voor ons had en gezegd dat ik toch maar niet op zijn aanbod zou ingaan. Of hij dan iets voor mij mocht kopen zodat ik hem niet zou vergeten. Hij kocht een kunstroos, die heb ik nog steeds en zoals jullie kunnen lezen ben ik het voorval niet vergeten.

We vertrokken die middag naar Egirdir vanaf het busstation, waar elk half en elk heel uur een groot aantal bussen vertrekt en dat was in Konya volgens een speciaal ritueel. Enkele minuten voor vertrek worden alle bussen gestart en precies op tijd rijden alle bussen vanuit hun parkeerplaats in colonne weg, prachtig om te zien.
Wachtend op de bus raakte Gerard aan de praat met een Turkse man die jaren in Duitsland had gewoond. Er kwam een grote groep mensen aan die, toen ze ons zagen, riepen, joelden en op ons af renden om ons te omhelzen. Allemaal gasten van de vorige avond! ”Jullie waren toch maar 2 dagen hier in Konya”, zei de Duits/Turkse man, ”waar kennen jullie al die mensen van?”
Gerard legde het uit en enkele gasten bemoeiden zich er ook mee. En toen werd duidelijk dat we niet te gast waren geweest op een bruiloft maar op een verlovingsfeest en het was ook niet de zus van Ali maar een nicht…
Een paar van de gasten zaten ook in onze bus maar omdat iedereen al vooraf gereserveerde plaatsen heeft zaten ze niet bij ons.
Onderweg stopte de chauffeur bij een tuinderij om appels te kopen, niet alleen voor zichzelf, maar ook een appel voor iedereen in de bus. Een klein jongetje, ook een gast op het feest, liep naar de chauffeur, smoesde wat en kreeg een grote mooie appel. Die werd opgepoetst zodat hij mooi blonk en die was dus voor mij….