Oamaru, woensdsag 22 maart

Kia Ora! Gisteren was het een bewolkte dag maar vanmorgen scheen de zon weer. Nog wel koud, maar later op de dag, in de zon en uit de wind en ook in de auto achter glas, was het lekker warm. Het begint hier natuurlijk herfst te worden, bij ons vergelijkbaar met eind september, de zomer is dus wel voorbij.

Omdat de zon scheen zijn we vanmorgen, na ons ontbijt in de stad, nog even Signal Hill opgereden om nog wat foto’s te maken van de stad en de baai, nu met andere ”belichting”. Op de weg terug nog even de moeite genomen om een foto te maken van het straatnaambordje met ”Lovelock” erop, leuk voor Duncan & Jo Lovelock Dent.

Via de kustweg 88 naar Port Chalmers gereden waar een mooi kerkje stond. Via een kronkelige, mooie binnenweg kom je dan op hoofdweg 1 naar het noorden. De ”highway 1” is ook een 2-baans weg met, zoals op zoveel plaatsen, een inhaalstrook voor zwaar verkeer. We zien hier, in tegenstelling tot de westkust, weinig fietsers.

Bij Moeraki de weg afgegaan om een vreemd natuurlijk fenomeen te bewonderen. Op het strand liggen grijze ronde bollen, sommigen met een bruin patroon van iets dat op barnsteen lijkt, maar niet is. Ze zijn zo’n 60 miljoen jaar geleden op de zeebodem ontstaan toen kalkzouten zich geleidelijk ophoopten rond een harde kern. Ze zijn bijna perfect rond, met een omtrek tot 4 meter. Ze liggen verspreid over een stuk strand van ongeveer 50 meter. Sommigen zijn in stukken uit elkaar gevallen. De stenen zijn al lang voorwerp van legendes, een Māori legende vertelt dat het de voedselmanden zijn van de een van de voorouderlijke kano’s die van Hawaiki naar Nieuw Zeeland kwam.

Ons einddoel van vandaag was Oamaru, een mooie stad met nog een groot aantal historische gebouwen, gebouwd van Oamaru-steen, een plaatselijke crémekleurige kalksteen, aan het einde van de 19e eeuw. Aan de gebouwen is duidelijk te zien dat het vroeger een hele welvarende stad was. Het was een belangrijke havenstad met opslagruimten voor wol en graan en magazijnen.
De straten zijn heel breed want in vroegere tijden moesten de ossenkarren er kunnen keren!
Omdat het commerciële gedeelte zich verplaatste naar een ander gedeelte is de Oamara Whitestone Trust opgericht en zijn de historische gebouwen intact gebleven.

In een van deze gebouwen vonden we, na een tip van Paul, de Oamaru Heritage Radio studio. Studio is wel een hele weidse benaming voor een klein hokje met een glazen raam aan de binnenkant met een deur die gewoon openstond, in een ruimte die verder was gevuld met oude elektronische voorwerpen en oude radio’s. Ik zag zelfs een oude Kenwood Chef uit de jaren 50 die er niet veel anders uitziet dan de nieuwe die ik een paar maanden geleden heb gekocht (vervanging van mijn 1e Kenwood uit 1981).
In de studio zaten dj Peter en Sharon. Als Peter niet ”on air” was, konden we praten en aangezien hij een heel rijtje nostalgische muzieknummers aankondigde was daar alle tijd voor. Peter is een van de vele vrijwilligers en gehandicapt. De zender is populair in de wijde omgeving en vervult een sociale functie; jarigen worden gefeliciteerd, evenementen aangekondigd ect. De zender is wereldwijd via internet te beluisteren op www.ohr.nz

Al om 17.30 gegeten in The Last Post, het voormalige postkantoor, een pub, geen restaurant. We moesten op tijd bij de kleine blauwe pinguïn’s zijn. Aan het einde van de Harbour Road zit een ”beschermde” blauwe pinguïn kolonie. Ze wonen beschermd maar worden niet gevoerd. Er zijn tribunes gebouwd en met een speciale verlichting die de pinguïns niet zien, kunnen de toeschouwers zien hoe ze aan land komen en naar hun onderkomen gaan. Vanavond waren er ongeveer 50 die steeds in groepjes aan land kwamen. Sommigen wachten op de achterblijvers van hun groepje. Leuk om te zien en het voorprogramma werd verzorgd door een zeeleeuw, die duidelijk gewend is aan mensen! Het Centrum kan bestaan doordat ook hier een prijskaartje aan hangt: NZ$ 27,- voor senioren, een heel stuk betaalbaarder dan het Albatros centrum waar je misschien een albatros ziet!!
Van de pinguïns mochten geen foto’s gemaakt worden omdat ze het flitslicht en ook het licht van mobieljes wel zien.
Dat was het voor vandaag, morgen gaan we naar Lake Tekapo.