Dinsdag 15 januari; Kanchanaburi-1

The Bridge Residence, Kanchanaburi, dinsdag 15 januari 21.00

Vanmorgen, na een ontbijt in een ”coffee shop / bakery” was er door het personeel van Center Place Hotel vervoer geregeld, keurig om 11.00 uur zoals we hadden gevraagd. Waarschijnlijk hadden ze een ”oom en tante” geregeld die ons voor 1000 Bath in hun auto naar Kanchanaburi brachten. Als afscheidscadeautje kregen we 2 kleine ”gouden” kopjes, prachtig verpakt in goudkleurig kant. Het hotel krijgt van ons een hele goede beoordeling op de boekings-website, want zoals ik al schreef, het was het hartstikke goedkoop, de service was uitstekend, de prijs/kwaliteit verhouding geweldig en dan ook nog een cadeautje krijgen…..

Hiermee is een einde gekomen aan onze treinreis van Singapore naar het begin van de ”dodenspoorlijn”. Nu zijn we dus in Kanchanaburi! Ik voor de 5e en Gerard voor de 4e keer.
We zijn vanmiddag naar het TBRC (Thailand Burma Railway Center = museum) gelopen en troffen Rod Beattie (oprichter/eigenaar) meteen in de hal. Fijn hem weer te zien, boven in het restaurant Terry en Andrew begroet die beiden druk waren met een groep Australiërs.
Dat gaf ons de gelegenheid om kennis te maken met Eric, een vrijwilliger uit Nederland die ons eergisteren ontdekt had op ”waarbenjij.nu".
Later schoof Rod aan en gelukkig hadden we tijd om bij te praten want morgen vertrekt hij voor 1 maand naar zijn huis in Australië. Morgenvroeg zien we hem nog even. Rod weg en Terry kwam. Ook met hem uitgebreid kunnen bijpraten oa over zijn familie.

Chumphon kwam nog ter sprake en daar is dus ook een spoorlijn gebouwd door de Japanners, met alleen Aziatische werkers, ook onder verschrikkelijke omstandigheden. Deze spoorlijn werd aangelegd om een verbinding te hebben van de haven aan de oostkust naar westkust. Morgen in het museum kijken wat ze hiervan hebben,
van deze spoorlijn was tot kort geleden niets bekend.

Op de weg terug een biertje gedronken en toen gegeten bij Mangisteen, een restaurantje/2e hands boekwinkeltje met een uitstekende keuken. We waren vanmiddag blij om te zien dat het er nog steeds is. De eigenaren zijn een Engelse man (zeer Brits) en zijn Thaise vrouw en toen ik hem complimenteerde werd ik uitgenodigd in de keuken om het zelf tegen de kokkin te vertellen
Er kwam een Nieuw Zeelander bij zitten, dat wordt ook een vaste gast.
Een gigantische regen en onweersbui hield ons daar wat langer vast maar als het nodig was mochten we zelfs tot na sluitingstijd blijven.

Nu zijn we terug op onze hele ruime en mooie hotelkamer, heel wat anders dan de ”hippiekot” waar we de eerste keer zaten. ”Times are changing….”