Te Anau-2, donderdag 16 maart
Door: Will
Blijf op de hoogte en volg Gerard en Will
17 Maart 2017 | Nieuw Zeeland, Te Anau
Te Anau Downs, donderdag 16 maart
Kia Ora! Nu weer terug in ons onderkomen in Te Anau Downs, 28 km vanuit Te Anau op weg nr. 94 die naar Milford Sound gaat. We hebben vanavond een heerlijke steak gegeten en daarvoor een lekker wijntje op een terras genuttigd. Een beetje vieren dat de PVV niet de grootste partij is geworden. De uitslag hoorden we dus van een Nederlandse jongen die als zzp-er enkele keren per jaar gedurende 10 weken hier in de tulpenbollenteelt werkt en een telefoon had met een goed bereik. Om 14.00 uur vanmiddag had hij de voorlopige uitslag en dat is (met wintertijd) 2.00 uur ’s nachts in Nederland; terwijl jullie waarschijnlijk sliepen hadden wij het nieuws al!!
Overigens gaan de tulpenbollen die hier worden gekweekt voor 80% naar de V.S.
Gistermorgen zijn we op weg gegaan voor onze cruise van ruim 2 uur door de Milford Sound. De weg (nr 94) staat op de Werelderfgoedlijst en is heel mooi. We zijn een paar keer gestopt o.a. bij de Mirror Lakes waar bij helder weer (en dat was het!) de bergen worden weerspiegeld in het water. Nog mooier zagen we dat verschijnsel bij Lake Gunn.
Op km 99 ligt de Homer Tunnel waar verkeerslichten staan waarbij wordt aangegeven hoe lang het duurt voordat het groene licht komt, soms kan dat wel 20 minuten duren maar gisterochtend was het iets meer dan 3 minuten.
De weg is aangelegd als werkgelegenheidsproject tijdens de crises in de dertiger jaren. De Māori hadden al paden die naar Milford Sound gingen. Zij zochten hier naar de pounamu, hun ”groene” steen die spirituele kracht heeft, nefrite genaamd een van de twee soorten jade).
Het verschil tussen een ”Fjord” en een ”Sound”???
Wel, er is geen verschil, een Sound is een Fjord, alleen dat (Noorse) woord kenden de ontdekkingsreizigers nog niet. Zij noemden de fjorden waar ze een veilig heenkomen zochten bij storm en ruwe zee een Sound: safe and sound, veilig dus??
Het lijkt een heel voor de hand liggend verklaring maar volgens de informatie hier is de Engelse benaming voor Sound een vallei van een rivier die is ondergelopen doordat het land onder zeeniveau is gezonken.
De zeevaarders waren vaak afkomstig uit Engeland of Wales en de Milford Sound dankt haar naam aan John Grono, een emigrant die hier in 1912 aankwam en haar noemde naar Milford Haven in Wales.
En James Cook……hij was hier ook, maar is de Sound niet ingevaren.
Het was een hele mooie cruise op de Milford Sound, met prachtig zonnig weer waardoor de kale rotswanden en pieken dramatisch afstaken tegen het water. Mitre Peak, de hoogste top was prachtig te zien en een douche van een waterval is met deze warmte ook niet zo erg.
Wij hadden de afvaart van 13.35 en met een auto-reistijd van 2 uur enkele reis zonder stops, waren we, mèt maar een paar stops, de hele dag zoet.
Vanmorgen ging om 5.30 uur de wekker! Onze cruise in de Doubtful Sound begon om 8 uur maar net als gisteren moesten we minimaal 20 minuten van tevoren inchecken. In het donker op weg naar Manapouri, een uurtje rijden. De afvaart is in PEARL HARBOUR, de haven van Manapouri, had deze haar naam al vóór 1942?? Nee dus, ze kreeg deze naam kort na de Japanse aanval op Pearl Harbour Hawaii.
In Manapouri begint het eerste gedeelte van de cruise met een boottocht van ongeveer één uur over Lake Manapouri, mooi en alweer een heldere dag, maar (nog wel) koud. Dan volgt een bustocht over de Wilmot Pass over een weg die niet verbonden is met andere wegen. Deze onverharde weg is in 1965 aangelegd om materiaal naar het Manapouri Power Station te brengen. Nu wordt hij dus ook gebruikt om toeristen te vervoeren, vóór 1965 was het een tocht van 3 dagen te voet. Real Journeys, de maatschappij waar wij onze tickets van gisteren en vandaag hebben geboekt, biedt al sinds 1954 de boottochten aan maar het tussenstuk moest worden gelopen. Ook hier lagen al paden van de Māori die hier zochten naar hun groene stenen.
De bustocht gaat door ”rainforest”, een dichte begroeiing van struiken en bomen óp de rotsen. Eerst groeit er mos en dan beginnen er gras, struiken en vervolgens bomen te groeien. Omdat ze nauwelijks houvast hebben vergroeien ze met elkaar en bij zware regenval ontstaan er soms een soort bomenlawines; er schuift gewoon een heel stuk de berg af! De regen hebben ze overigens wel nodig omdat ze niet ”in de grond” staan, er valt hier zo’n 6 à 7 meter per jaar en op sommige plaatsen zelfs 10 à 11 meter.
De Wilmott Pass heeft mooie uitzichtpunten en het bustochtje is een bijzonder tochtje over een heel bijzondere weg, het duurste stukje weg van Nieuw Zeeland en het is niet eens geasfalteerd.
Dan weer inschepen, nu voor een tocht over de Doubtful Sound. James Cook was ook hier en noemde het Doubtful Harbour; hij durfde er niet verder in te varen, bang dat hij er niet meer weg zou kunnen komen met zijn schip de Endavour en hij vervolgde zijn reis rond het eiland. Later werd de naam veranderd in Doubtful Sound. De Maöri naam is Patea, vertaald: ”The place of silence”. Onze boot zette op een bepaald moment ook de motoren uit om de stilte te ervaren; heel bijzonder. Volgens een Maöri-legende hebben de goden ook gezorgd voor de TE NAMU, de sandflies, zodat de mensen het hier niet prettig zouden hebben in deze prachtige omgeving.
De cruise was prachtig, het weer alweer zonnig en volgens onze gids op de boot is er een ”droogte periode”, want het heeft al 5 dagen niet geregend en dat terwijl het hier 200 dagen per jaar regent Tsja …..anders haal je die 7 meters regen ook niet!!
En vanwege dat prachtige weer waren er 4 bergpieken naast elkaar te zien, héél bijzonder volgens de gids, meestal zitten er een of meer in de wolken.
We hebben ook nog zeeleeuwen, dolfijnen en albatrossen gezien.
Op de terugweg met de bus had de chauffeur ons bankje voorin vrijgehouden door zijn tas erop te zetten. Heel attent, omdat ik mijn nekbrace om had heeft hij de conclusie getrokken dat ik graag voorin wilde zitten.
Na terugkomst in Manapouri nog een nazit gehad met de 4 jonge Nederlanders en toen weer terug naar Te Anau waar ik op een terras mét internet het vorige verslag heb verstuurd.
Nog even het laatste TV nieuws hier: de Nederlandse verkiezingen krijgen heel uitgebreid aandacht: ”Keerpunt tegen populisme na Brexit en Trump”, volgens Rutte. En Wilders die dreigt dat hij het de nieuwe regering elke dag moeilijk gaat maken, want ”de geest is uit de fles”. We zullen zien.
(verslag geplaatst op vrijdagavond 17 maart in Gore, waar we weer wifi hebben)
Kia Ora! Nu weer terug in ons onderkomen in Te Anau Downs, 28 km vanuit Te Anau op weg nr. 94 die naar Milford Sound gaat. We hebben vanavond een heerlijke steak gegeten en daarvoor een lekker wijntje op een terras genuttigd. Een beetje vieren dat de PVV niet de grootste partij is geworden. De uitslag hoorden we dus van een Nederlandse jongen die als zzp-er enkele keren per jaar gedurende 10 weken hier in de tulpenbollenteelt werkt en een telefoon had met een goed bereik. Om 14.00 uur vanmiddag had hij de voorlopige uitslag en dat is (met wintertijd) 2.00 uur ’s nachts in Nederland; terwijl jullie waarschijnlijk sliepen hadden wij het nieuws al!!
Overigens gaan de tulpenbollen die hier worden gekweekt voor 80% naar de V.S.
Gistermorgen zijn we op weg gegaan voor onze cruise van ruim 2 uur door de Milford Sound. De weg (nr 94) staat op de Werelderfgoedlijst en is heel mooi. We zijn een paar keer gestopt o.a. bij de Mirror Lakes waar bij helder weer (en dat was het!) de bergen worden weerspiegeld in het water. Nog mooier zagen we dat verschijnsel bij Lake Gunn.
Op km 99 ligt de Homer Tunnel waar verkeerslichten staan waarbij wordt aangegeven hoe lang het duurt voordat het groene licht komt, soms kan dat wel 20 minuten duren maar gisterochtend was het iets meer dan 3 minuten.
De weg is aangelegd als werkgelegenheidsproject tijdens de crises in de dertiger jaren. De Māori hadden al paden die naar Milford Sound gingen. Zij zochten hier naar de pounamu, hun ”groene” steen die spirituele kracht heeft, nefrite genaamd een van de twee soorten jade).
Het verschil tussen een ”Fjord” en een ”Sound”???
Wel, er is geen verschil, een Sound is een Fjord, alleen dat (Noorse) woord kenden de ontdekkingsreizigers nog niet. Zij noemden de fjorden waar ze een veilig heenkomen zochten bij storm en ruwe zee een Sound: safe and sound, veilig dus??
Het lijkt een heel voor de hand liggend verklaring maar volgens de informatie hier is de Engelse benaming voor Sound een vallei van een rivier die is ondergelopen doordat het land onder zeeniveau is gezonken.
De zeevaarders waren vaak afkomstig uit Engeland of Wales en de Milford Sound dankt haar naam aan John Grono, een emigrant die hier in 1912 aankwam en haar noemde naar Milford Haven in Wales.
En James Cook……hij was hier ook, maar is de Sound niet ingevaren.
Het was een hele mooie cruise op de Milford Sound, met prachtig zonnig weer waardoor de kale rotswanden en pieken dramatisch afstaken tegen het water. Mitre Peak, de hoogste top was prachtig te zien en een douche van een waterval is met deze warmte ook niet zo erg.
Wij hadden de afvaart van 13.35 en met een auto-reistijd van 2 uur enkele reis zonder stops, waren we, mèt maar een paar stops, de hele dag zoet.
Vanmorgen ging om 5.30 uur de wekker! Onze cruise in de Doubtful Sound begon om 8 uur maar net als gisteren moesten we minimaal 20 minuten van tevoren inchecken. In het donker op weg naar Manapouri, een uurtje rijden. De afvaart is in PEARL HARBOUR, de haven van Manapouri, had deze haar naam al vóór 1942?? Nee dus, ze kreeg deze naam kort na de Japanse aanval op Pearl Harbour Hawaii.
In Manapouri begint het eerste gedeelte van de cruise met een boottocht van ongeveer één uur over Lake Manapouri, mooi en alweer een heldere dag, maar (nog wel) koud. Dan volgt een bustocht over de Wilmot Pass over een weg die niet verbonden is met andere wegen. Deze onverharde weg is in 1965 aangelegd om materiaal naar het Manapouri Power Station te brengen. Nu wordt hij dus ook gebruikt om toeristen te vervoeren, vóór 1965 was het een tocht van 3 dagen te voet. Real Journeys, de maatschappij waar wij onze tickets van gisteren en vandaag hebben geboekt, biedt al sinds 1954 de boottochten aan maar het tussenstuk moest worden gelopen. Ook hier lagen al paden van de Māori die hier zochten naar hun groene stenen.
De bustocht gaat door ”rainforest”, een dichte begroeiing van struiken en bomen óp de rotsen. Eerst groeit er mos en dan beginnen er gras, struiken en vervolgens bomen te groeien. Omdat ze nauwelijks houvast hebben vergroeien ze met elkaar en bij zware regenval ontstaan er soms een soort bomenlawines; er schuift gewoon een heel stuk de berg af! De regen hebben ze overigens wel nodig omdat ze niet ”in de grond” staan, er valt hier zo’n 6 à 7 meter per jaar en op sommige plaatsen zelfs 10 à 11 meter.
De Wilmott Pass heeft mooie uitzichtpunten en het bustochtje is een bijzonder tochtje over een heel bijzondere weg, het duurste stukje weg van Nieuw Zeeland en het is niet eens geasfalteerd.
Dan weer inschepen, nu voor een tocht over de Doubtful Sound. James Cook was ook hier en noemde het Doubtful Harbour; hij durfde er niet verder in te varen, bang dat hij er niet meer weg zou kunnen komen met zijn schip de Endavour en hij vervolgde zijn reis rond het eiland. Later werd de naam veranderd in Doubtful Sound. De Maöri naam is Patea, vertaald: ”The place of silence”. Onze boot zette op een bepaald moment ook de motoren uit om de stilte te ervaren; heel bijzonder. Volgens een Maöri-legende hebben de goden ook gezorgd voor de TE NAMU, de sandflies, zodat de mensen het hier niet prettig zouden hebben in deze prachtige omgeving.
De cruise was prachtig, het weer alweer zonnig en volgens onze gids op de boot is er een ”droogte periode”, want het heeft al 5 dagen niet geregend en dat terwijl het hier 200 dagen per jaar regent Tsja …..anders haal je die 7 meters regen ook niet!!
En vanwege dat prachtige weer waren er 4 bergpieken naast elkaar te zien, héél bijzonder volgens de gids, meestal zitten er een of meer in de wolken.
We hebben ook nog zeeleeuwen, dolfijnen en albatrossen gezien.
Op de terugweg met de bus had de chauffeur ons bankje voorin vrijgehouden door zijn tas erop te zetten. Heel attent, omdat ik mijn nekbrace om had heeft hij de conclusie getrokken dat ik graag voorin wilde zitten.
Na terugkomst in Manapouri nog een nazit gehad met de 4 jonge Nederlanders en toen weer terug naar Te Anau waar ik op een terras mét internet het vorige verslag heb verstuurd.
Nog even het laatste TV nieuws hier: de Nederlandse verkiezingen krijgen heel uitgebreid aandacht: ”Keerpunt tegen populisme na Brexit en Trump”, volgens Rutte. En Wilders die dreigt dat hij het de nieuwe regering elke dag moeilijk gaat maken, want ”de geest is uit de fles”. We zullen zien.
(verslag geplaatst op vrijdagavond 17 maart in Gore, waar we weer wifi hebben)
-
17 Maart 2017 - 12:21
Norma:
Wat maken jullie niet allemaal mee. Heerlijk!
Inderdaad Wilders heeft er geen praten land van kunnen maken en dat is een hele geruststelling. Liefs -
18 Maart 2017 - 08:33
Gerrie:
Hallo Will en Gerard,
Wat is het daar mooi! Dat is wel echt genieten.
Dank je wel voor de mooie verslagen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
