Sydney, donderdag 6 april

Het is nu is nu bijna 17.30 en ik zit achter mijn Mac in het Ibis Hotel bij het vliegveld in Sydney. Caroline heeft ons vanmiddag afgezet bij Ibis, waar we eergisteravond een kamer hebben geboekt. Maar wat wil het geval…..er zijn twee Ibissen en we waren dus bij de verkeerde; de tweede keer deze vakantie dat we op ander lokatie moeten zijn. Gelukkig lag deze Ibis geen 1000 km verderop maar slechts een paar minuten met de taxi!
Gerard is een stukje lopen en kijken of hij een leuk restaurantje kan vinden om vanavond te eten en de Australische episode af te sluiten.
Morgen vliegen we naar Singapore om nog een paar dagen te genieten van tropische temperaturen en de Aziatische sfeer.
Het programma hier in Sydney is door het bezoek aan Gerard’s nicht Caroline en neef Richard iets anders gelopen dan gedacht. Goed dat we vooraf weinig hadden vastgelegd. Wat niet is gelukt (helaas Humphrey!) is eten bij Vietnamees restaurant ”the Red Lantern” en dat lag niet eens zover van ons hotel. Ik had dat graag gedaan omdat ik al jaren een (kook)boek van Paula Nguyen heb waarin niet alleen recepten staan, maar ook hun familiegeschiedenis nadat ze uit Vietnam zijn gevlucht. Haar zoon Luke Nguyen is behalve eigenaar van het restaurant ook een bekende TV-chef in Australië.

Woensdag hebben Maureen en Sandra ons afgezet bij Berowra Station, waar Richard, Caroline’s broer ons zou oppikken. We hadden hem nooit eerder ontmoet maar Gerard wist hem toch te vinden bij het station; wij stonden op een nieuwe parkeerplaats die hij niet kende.
Het was een beetje een vreemde ontmoeting, we hadden een grote blonde man (van der Hulst uiterlijk) verwacht. Groot was hij wel maar donker, op blote voeten en een beetje wild uiterlijk. Later begrepen we wat beter waarom hij er zo bij liep. Hij heeft bijna 30 jaar heel afgelegen gewoond in een zelf gebouwd huis van rivierstenen in een soort nederzetting met een aantal ander vrije vogels die niet van regeltjes houden. Hij had zo zijn redenen om zich uit de wereld terug te trekken, plus een paar mislukte relaties maar verrassend is dan wel dat hij kinderen van ex-partners heeft opgevoed en en nu opa is van hun kinderen.
Hij woont nu bij Caroline en zorgt voor haar en haar grote huis met nog grotere ”tuin”. Het is een soort landgoed, zo’n 20 km van Glenorie. Ze woont in een mooi huis dat door de vorige bewoners is gebouwd als een Bed & Breakfast. Aan de achterkant is een groot overdekt terras, een tuin en een stuk van de vallei dat tot aan het kreekje beneden bij haar landgoed hoort. Ze hebben kippen en een groentetuin en fruitbomen. Het ligt aan een onverharde weg maar ze wonen ook weer niet heel ver weg van een grote weg.

Dinsdagavond heeft Richard voor ons gekookt met zoete aardappelen, pumpkin en rode kool uit eigen tuin. Grappig is dat broccoli, kool en peultjes hier ”wintergroenten” zijn, in de zomer is het te warm om dit soort groenten te kweken.

Woensdag zijn we naar de Blue Mountains geweest, ongeveer 2 uur rijden vanaf hun huis. We hebben een stop gemaakt op een plaats waar we een heel mooi uitzicht hadden over het tamelijk vlakke land, richting Sydney.
In de Blue Mountains had Richard een mooie volgorde voor wat hij ons wilde laten zien. De eerste stop was op een plateau bij Echo Point in Katoomba, waar we met heel veel andere toeristen uitzicht hadden op de ”3 Sisters”. Het is een ongewone rotsformatie die 3 zussen voor moet stellen die volgens een Aboriginal-legende in steen zijn verandert. Er zijn verschillende versies hoe dat is gekomen. Het is een machtig gezicht, deze 3 rotspunten met een achtergrond van groene valleien en daarachter een soort muur van rots.

De volgende stops waren bij plaatsen waar geen toeristen waren. We hadden koffie en pie’s gekocht en die bij Anvil Rock, waar een picknick plekje was, opgegeten.
Op Anvil Rock hebben we genoten van een geweldig uitzicht op de rotsmuren van Grose Valley in de Blue Mountains, het was het beklimmen (niet zo heel erg) helemaal waard.
Het uitzichtpunt heet Anvil Rock naar een aambeeld dat er in 1940 is neergezet. We weten niet waarom (vergeten te vragen) maar de rots zelf lijkt wel een beetje op een aambeeld.
Ongeveer 400 meter verderop ligt een ”wind eroded cave”, zo wordt de hele aparte rotsformatie genoemd. Niemand van ons kon zich voorstellen dat het mogelijk is dat de wind de gaten heeft gemaakt en zo’n mooie rotsformatie heeft gevormd.
We hadden tot op dat moment mooi weer gehad en dus ook de blauwige waas kunnen zien waar de Blue Mountains naar genoemd zijn. Deze waas wordt veroorzaakt door de olie in de bladeren van de eucalyptusbomen waarvan er hier veel staan.
Het begon even flink te regenen, maar bij onze volgende stop was het al weer droog en scheen de zon weer.
De stop was ergens waar Richard nog even moest zoeken waar de rotsbodem met tekeningen van de Aboriginals was. De tekeningen zijn waarschijnlijk een soort ”richtingaanwijzers” geweest. Ze wijzen naar 3 verschillende bestemmingen. De tekeningen zijn nauwelijks bekend en er komt geen mens. Een groep ranchers die toevallig voorbij liepen, kwamen kijken wat wij aan het doen waren en bij hen was deze plek niet bekend. Een van hen sloeg de GPS coördinaten op. Nu maar hopen dat er over een paar jaar geen hekje omheen staat en het een toeristische attractie wordt!

Gisteravond hebben we Caroline en Richard mee uit eten genomen in een Afgaans restaurant dat Richard kende (hij is overal in de wereld geweest, ook in Afganistan). Lekker gegeten en een glaasje zelf meegenomen wijn erbij gedronken. ”Bring your own” is hier gebruikelijk en je betaald ”cork money” voor de glazen die je krijgt.

Morgen dus naar Singapore. Om 8.10 met de shuttle bus naar het vliegveld en om 11.00 uur vliegen.