Woensdag 9 januari: Padang Besar, aan Thaise grens

W8 Guesthouse, Padang Besar, woensdag 9 januari 17.00

Afscheid van het mooie en sfeervolle hotel in Penang, we werden uitgezwaaid door de receptionist. Een hotel om terug te komen ook al ligt het een stukje buiten het echte toeristengebied en ook van de food courts, maar…..de beste cendol van Padang krijg je net om de hoek!
Een taxi bracht ons voor 110 ringgit (omdat er weinig kans is op passagiers voor terugweg) inclusief tol voor de grote brug en een kleinere brug om de stad in te komen naar het station in Butterworth.
De treinkaartjes waren snel gekocht, voor 11.40 ringgit pp zitten we 2 uur en 3 kwartier in de trein. Wie nog weet wat een ringgit waard is weet dat het minder is dan € 2,50. Dit keer geen gereserveerde stoelen en er zijn ook staanplaatsen.
De trein reed eerst een stuk naar het zuiden, naar Bukit Mertajam en komt dan weer op de doorgaande spoorlijn naar het noorden. De spoorlijn naar Butterworth is in feite een zijlijn.

Hier in Padang Besar eindigt de Maleisische spoorlijn en morgen gaan we verder met de Thaise spoorlijn.
Op het station van PB deed de lift het niet, er kwam een mannetje en toen deed de lift het wel. We zijn eerst wat gaan eten en gaan uitzoeken waar we morgen de kaartjes naar Hat Yai kunnen kopen. Dat bleek helemaal op het einde van een perron te zijn, onlogisch, eerst krijg je de ruimtes van de grenscontroles van beide landen en daarachter ligt het kantoor waar je de tickets kunt kopen. Goed, dat weten we dan! Weer bij de lift bleek die het weer niet te doen, gevraagd aan iemand met een KTM logo en hij had een sleutel waarmee de lift ontgrendeld moet worden….dat weten we dan voor morgen, want invaliden en ouderen met bagage mogen gebruik maken van de lift.
Buiten aangeland was er geen taxi te bekennen en ook vrijwel geen mensen. Toen kwamen er een paar mannen die wel wilden helpen alleen wisten ze niet zo goed hoe. Eentje probeerde een Grab taxi (soort Über) te bellen, een ander wist zeker dat we naar de andere kant van het station moesten. Hup, koffers weer over het helling-pad naar boven, mannetjes gingen mee. Boven werd duidelijk dat we toch weer terug moesten waar we vandaan kwamen en ”out of the blue” was er een mannetje die zei een taxi te hebben. OK, met hem weer naar beneden en daar werden we in een auto gezet die dateert uit het jaar 0 en voor 10 ringgit bracht hij ons naar het guesthouse. Morgenvroeg om 8.30 uur komt hij ons weer ophalen. Hij vertelde ook nog dat we vanavond nergens kunnen eten, maar hier in het guesthouse zei het meisje dat er een KFC is??!! ”Upstairs” (maar op de bovenverdieping hier zit echt geen KFC) zei ze maar het is hier vandaan ongeveer een kwartiertje lopen.
Het guesthouse, W8 genaamd, ligt boven een winkel. Geen lift, dus Gerard moest de koffers de trap op sjouwen. Onze kamer zou nog een verdieping hoger zijn maar na enig aandringen hebben we nu een kamer op de 1e verdieping. Een kamer waar net een klein 2 persoons bed kan staan, een klein halletje achter het bed waar de koffers net kunnen liggen en waar de badkamer is. Een weidse benaming voor een wc, grijze betonnen vloer en wanden en een douchekop. Wc papier moest ik gaan vragen, oude backpackers tijden herleven!
De prijs was 10 ringgit hoger dan de info van booking.com (166,14), wisselgeld had ze niet dus dat zouden we later krijgen…

Er kwam een Engels/Thais stel net na ons, zonder reservering want hij mocht de grens niet over (moet 1 nacht in Maleisië blijven) maar zij moesten wachten tot 17.00 uur want het meisje ging pauze houden. Later zat er een jongen bij de receptie en ontstond er een hele discussie over de prijs, want Agoda gaf een lagere prijs. Ze kregen geen rekening, de jongen bleef schaapachtig kijken en gaf geen sjoege.
Nu is er een discussie gaande met een Pakistaanse student die geweigerd werd aan de grens, zonder reden, hij moet via een luchthaven Thailand binnenkomen?? Zijn Deense vriend is wel al de grens over.
Ik heb mijn 10 ringgit wel gekregen , zij het met enige moeite. Eerst zei de receptionist ”later”, ik vroeg waarom en hij liep weg, bedacht zich en haalde het geld uit zijn zak.
Bij de 7/11 (winkel) kregen we ook 10 ringgit te weinig terug. Al met al geeft het geen prettig gevoel hier.
Volgens de Thaise en de Engelsman hebben we hun dag goed gemaakt door onze hulp, we hebben onze kamer laten zien (maar die blijkt betere zijn dan de hunne), ik wilde haar mijn telefoon lenen met Maleis beltegoed, helaas was dat tegoed gisteren vervallen omdat ik niet had opgewaardeerd en….ze hadden iemand om tegen te klagen, veel beter dan wanneer je met z’n tweeën voor zo’n situatie staat.

Op weg naar de KFC wel een heel aardige Tamil op een brommer ontmoet, hij vroeg of hij ons kon helpen. De Engelsen kwamen ook nog bij KFC en ik kreeg wat tips voor Hat Yai Ze vertelden ook nog dat er een grote alligator de weg overstak maar die hebben wij gemist.

Voor degenen die ooit deze trip willen maken: pak de trein van 12.35 in Butterworth en koop dan op het station van Padang Besar een kaartje voor de trein van 16.40 naar Hat Yai en blijf niet overnachten in Padang Besar!