"Cruise" van Flores naar Lombok

Van Flores naar Lombok, juni 1994


Nu door Covid-19 alle reisplannen in de wacht staan, wil ik herinneringen ophalen aan vroegere reizen en die met jullie delen.
Bijzondere gebeurtenissen, bijzondere ontmoetingen, alles wat reizen leuk maakt.
Ik stuur ze jullie toe omdat jullie op mijn maillijst staan, als je ze niet wilt ontvangen laat het me maar weten dan haal ik je/jullie van de lijst af.

Ik kwam op het idee tijdens een slapeloze nacht.
In het Magazine bij de krant van zaterdag 16 januari stond een artikel over Els Visser, zij leed schipbreuk in 2014 toen de boot waarop zij zat verging. De boot was van Lombok Cruises, zij brengen toeristen van Flores naar Lombok v.v.
Els is samen met een Nieuw Zeelandse naar een eiland gezwommen, ze deden er 8 uur over. Uiteindelijk zijn gelukkig ook de meeste medeopvarenden gered, behalve 2 Spaanse vrienden die sindsdien vermist zijn.

Twintig jaar daarvoor, in 1994, boekten wij ook een ticket bij Lombok Cruises om van Labuhanbajo Flores naar Labuhan Lombok te varen, via Komodo, waar we de roemruchte varanen konden zien.
Het reclamefoldertje was veelbelovend: ”swimming, snorkling & relaxing”, 5 dagen inclusief maaltijden $ 50,-!
Gerard ging met Janet, een Australisch meisje, op onderzoek uit en zij zijn op de boot geweest. Ze hebben op het kantoor ook de matrassen gezien, mooie dikke matrassen. We slapen op het eerste dek. Verder had Lombok Cruises nog een reusachtige uitgave gedaan; een wc pot gekocht. Die moest nog worden geïnstalleerd op het gat dat tot dan toe was gebruikt. Gerard en Janet besloten dat we het er wel op konden wagen.
Joanne, de vriendin van Janet heeft voor ons allemaal water ingeslagen, 14 flessen en Gerard heeft touwtjes aan de hoeden gefröbeld zodat ze niet wegwaaien.

Op 14 juni begon ons avontuur. Om 8.00 uur naar de haven en daar moest nog van alles worden geregeld: op het kantoor namen en paspoortnummers voor de verzekering doorgeven, voorraden moesten aan boord worden gebracht en op het laatste moment zijn er nog 2 extra passagiers bijgekomen.
Tegen 11.00 uur mochten we in de sampan, een halve uitgeholde boomstam, dat was onze ”tender”. Met blote voeten en de schoenen in de hand naar de sampan waden en in de sampan kunnen de schoenen dan worden gebruikt als ”zitje” zodat je achterste niet nat wordt.
Er waren 5 bemanningsleden en 12 passagiers aan boord. De 2 Australische meisjes, Dominique uit Amsterdam, een jong Deens stel, Thomas en Katrien, nog 2 andere stellen en Rudy, een ”echte” al wat oudere Duitser, later noemden wij hem Heinz!! Hij had het minst betaald en pikte meteen de beste plekje in vlak tegen de kajuit, dat was ook de plek waar het eten het eerst voorbij kwam en daar profiteerde hij rijkelijk van.

De eerste stop was bij het eiland Rinca waar ook varanen zitten maar niet zo groot en niet zoveel als op Komodo.
Terug aan boord werd het diner geserveerd: gebakken visjes, rijst en groenten.
Het werd donker en het licht werd aangedaan, brandde even en toen werd het weer donker….de generator had het begeven. In de tropen is het tegen zessen donker, op zee zijn geen lantaarns dus het was heel donker. Alleen tijdens het eten werd er even bijgelicht met een lantaarn, heel even maar want de batterijen moesten worden gespaard.
Het voordeel is wel dat je dan de prachtige sterrenhemel kunt zien. Dat kan ook nog op de folder ”Starlight hotel” want het zeil boven het dek was gescheurd zodat we een goed uitzicht hadden op de prachtige sterrenhemel.
Eerder op de avond hebben we genoten van een prachtige zonsondergang, net zoals de volgende avond toen er een grote zwerm gigantische vleermuizen (flying foxes) te zien was.
Natuurlijk hebben we ook de nodige vissen gezien, zoals vliegende vissen en dolfijnen.

Terugdenkend aan die reis en de nachten op het dek waren die nachten ondanks kou en ongemak heel bijzonder. De mooie sterrenhemel en behalve het klotsen van het water tegen de boot en het geluid van het water op het strand van de baai waar we voor anker lagen was het stil.
Het is iets wat we hier bijna nergens hebben, geen kunstlicht en alleen maar ”natuur”geluiden.

De hele reis is de bemanning regelmatig bezig geweest de generator te repareren en uiteindelijk is dat ook gelukt want de avond voordat we zouden aankomen in Lombok heeft het licht welgeteld 2 minuten gebrand……toen werd het weer donker.

De dikke matrassen bleken dunne stukjes schuimrubber te zijn en er waren er onvoldoende net zoals dekens en lakens. Wij zaten aan het einde van de rij en moesten het doen met een smalle deken en een klein laken dat Gerard als deken heeft gebruikt. Onze schoenen fungeerden als hoofdkussen en in plaats van uitkleden om te gaan slapen kleden wij ons aan want het waaide vaak hard en het koelde behoorlijk af. De volgende nachten hebben we onze stukjes schuimrubber dubbel gevouwen zodat we met de schouders en heupen erop lagen, dat was iets comfortabeler.

Ik zorgde dat ik ’s morgens als eerste op onze gloednieuwe wc pot zat. Doorspoelen gebeurde door een plastic pannetje met water te vullen en dat door de wc te gieten. Moet je eens proberen….het duurt even voordat de drolletjes weg zijn…. daarvoor had je bijna de hele mandibak nodig. De ruimte waar de wc stond was ook de ”badgelegenheid”. Meer dan een kattenwasje werd het niet.Tanden poetsen deden we aan de reling.

Het eten was tamelijk eentonig, bami, groenten en rijst, voor ontbijt, lunch en diner. De tweede dag was er ’s avonds bij het ”diner” een stukje omelet en voor de derde en vierde dag was er kip. Verse kip want in de kajuit zaten twee schriele kippetjes vastgebonden met een touwtje om een poot. De derde avond was er nog maar één kip en de vierde avond was er geen kip meer te zien! Eén kip voor 17 personen …..”Heinz” nam een flink stuk en voor ons, laatste in de rij, was er nog een stukje vel.
De wraak was zoet. Thomas had ontdekt dat ”Heinz” een fles arak had en de derde dag heeft hij ”Heinz” zover gekregen dat die fles tevoorschijn kwam. ”Heinz” kon niet voorkomen dat heel vriendelijk maar ook heel resoluut door Thomas werd geregeld dat zij en wij een slokje kregen. Binnen de kortste keren was de fles leeg en gedurende de verdere reis werd ”Heinz” genegeerd.

Er is een paar een stop gemaakt voor swimming & snorkeling, zoals bij een strand dat ”pantai merah,” (red beach) werd genoemd. Rood door rode koraal verpulverd tussen het zand.
De bemanning ging baden in zoet water meertjes en deden er ook hun was. Zij gingen dan met de sampan zodat ze geen zout water op hun huid of in hun kleren kregen.

”Snorkeling” was fantastisch. Er was een paar keer een stop om te kunnen zwemmen en snorkelen. Ik zag met toen -5 niet veel, maar toen ik de snorkel bril van Dominique met geslepen glazen mocht lenen opende zich een nieuwe (zee)wereld voor mij. Eén van de jongens van de bemanning dook voor mij langs, ging voor mij op de bodem zitten en zwaaide vriendelijk naar me.
Thuis gekomen ben ik meteen naar de opticiën gegaan om ook zo’n snorkel bril te bestellen

”Relaxing”, soms wel en soms niet!
Als het dieselmotortje lekker pruttelde en we lekker opschoten werd er gezellig gekletst. Maar toen we niet opschoten, ook niet als er een zeiltje werd bijgezet, waarschijnlijk omdat de stroming te sterk was, werd het stil. Een klein eilandje , meer een hoge rots, kwam maar niet dichterbij. De jongens van de boot maakten geen grapjes meer. En wij realiseerden ons een aantal zaken waar vooraf geen aandacht aan was besteed, zoals: de enige reddingsboot was de sampan, de reddingsboeien vielen bijna uit elkaar, er was geen radio aan boord (mobiele telefoons waren er nog niet) en we bedachten dat we pas gemist zouden worden als de boot niet op de geplande dag in Lombok zou aankomen en waarschijnlijk zouden ze dan nog wel een dagje wachten voordat ze zouden gaan zoeken……Toen werd het héél stil.
We probeerden elkaar niet ongerust te maken.
Het duurde lang, erg lang, voordat het eilandje dan toch heel langzaam dichterbij kwam. De stroming tussen de eilanden is heel sterk, zeiden we tegen elkaar, daar zou het wel aan liggen…

Dat Lombok in zicht kwam zagen we ook aan de aswolken in de lucht. Aswolken van de vulkaan Rinjani waarvan de uitbarsting al begin juni was begonnen.
Toen we op 6 juni van Bali naar Flores vlogen attendeerde de piloot van ons (propellor) vliegtuig ons op de uitbarsting die een dag eerder begonnen was. Hij vloog zelfs een half rondje boven de berg zodat we het kringelende rookwolkje goed konden zien……!

[[[[[ Informatie over Rinjani:
De vulkaankrater heeft een diameter van acht bij vijf kilometer. In de vulkaan ligt op 600 meter onder de kraterrand het kratermeer Segara Anak, wat betekent "kind van de zee". In de caldera van de Rinjani vulkaan bij deze grote kratermeer ligt een vulkaankegel Barujari (of Gunung Baru). Deze is gevormd door uitbarstingen in 1994.
De voormalige Samalas vulkaan maakt onderdeel uit van de Gunung Rinjani. Tegenwoordig is de Samalas vulkaan terug te vinden als het kratermeer Senaru Anak bij de vulkaan Rinjani. De Samalas is na een grote uitbarsting in 1257 ineengestort. Daarbij zijn op Lombok duizenden dodelijke slachtoffers gevallen en is de stad Pamatan bedolven.
Volgens een Internationaal wetenschappelijk onderzoek, dat in 2013 is gepubliceerd, zou deze uitbarsting van de Samalas-vulkaan in 1257 tot grote klimaatveranderingen hebben geleid en zelfs op de Noord- en Zuidpool zijn sporen hebben achtergelaten. De aswolk bereikte namelijk een hoogte tussen de 34 en 52 kilometer. De asdeeltjes dwarrelden uiteindelijk op zowel de noordpool als de zuidpool naar beneden.
De uitbarsting moet gigantisch zijn geweest. De onderzoekers geloven dat de uitbarsting van de Samalas minstens even groot was als die van de vulkaan Krakatau in 1883 (meer dan 36.000 dodelijke slachtoffers) en de vulkaan Tambora op Soembawa in 1815 (92.000 doden). De uitbarsting van de Samalas behoort daarmee tot de vijf hevigste vulkaanuitbarstingen van de afgelopen 7.000 jaar.]]]]]

Uiteindelijk bereikten we dan Labuan Lombok op zaterdag 18 juni om 8.30 uur. Iedereen stapte in de bus naar Mataram.
Onderweg besloten we naar Lendang Nangka te gaan. Thomas en Katrien vroegen of ze met ons mee konden gaan. Het laatste stukje naar Lendang Nangka hebben we in een dokart afgelegd.
In Lendang Nangka logeerde we in in de home-stay van meester Radiah. Het was niet duur, we betaalden 7,50 (gulden!) per persoon ALL INCLUSIVE (3 maaltijden) per dag.
Lendang Nangka is een van de liefelijkste dorpjes waar we ooit geweest zijn. Mooie padi’s, witte duifjes met belletjes om hun nek die over die rijstvelden vliegen, de nangka bomen!
Mustahar, een jongeman die bij een krant werkte en goed Engels sprak, nam ons mee naar een bruiloftsceremonie in een dorp aan de ander kant van de ”grote” weg. Heel bijzonder omdat ze daar niet eerder mensen met een huid zoals de onze hadden gezien. Gerard en ik zijn heel wat keren aangeraakt om te voelen hoe zo’n lichte huid aanvoelt.

Van Lombok zijn we naar Gili Air gegaan. Op het moment dat het aanzicht van de Rinjani veranderde waren we op Gili Air. Ik kan me het geluid van de klap nog herinneren. Gerard heeft wat later een foto van de Rinjani gemaakt. Toen we, weer thuis, de afgedrukte foto (ja, dit was in de vorige eeuw, voor het tijdperk van de analoge camera, fotorolletjes bracht je naar de winkel om te laten ontwikkelen…) zagen en vergeleken met een ansichtkaart van de Rinjani zagen we dat de top was verdwenen.

Dat was dus meer dan 26 jaar geleden….zonder Corona was het fotoboek en verslag (nog) niet uit de boekenkast gekomen.