Vliegervaringen

Vliegen is statistisch gezien de veiligste manier van reizen. Dat is mede te danken aan het onderzoek naar ongelukken en incidenten waaruit lessen worden gehaald om vliegen nog veiliger te maken.

Tijdens de vliegreizen die wij hebben gemaakt zijn er ook wel enkele incidenten geweest, sommige waren beangstigend andere waren spannend of grappig.

In 1980 was onze eerste echte lang reis, naar Nieuw Zeeland. Toen nog met veel tussenlandingen. Op de terugweg zijn we in Parijs geland omdat Schiphol te mistig was. Toen we uiteindelijk boven Schiphol aankwamen en enkele rondjes hadden gevlogen was de mededeling uit de cockpit: ”I’m going to try to land”. ”Wat zegt hij”, vroeg een oude dame achter ons. Ik heb er toen voor gekozen een ”vrije” vertaling te geven en ”try” weg te laten.

In 1992 waren we in Bukittinggi (Sumatra). ’s Avonds in de gezellige koffie-shop werd ons gevraagd wat we de volgende dag van plan waren. ”Wij vliegen naar Jakarta”, waarop de reactie was ”met welke maatschappij?”. Toen een Duitse jongen hoorde dat we tickets hadden voor Mandala was was de reactie: ”Ah, that is the never-come-back-airline!!” We hoorden dat de toestellen zo oud waren dat ze al voor WOII afgedankt hadden moeten worden!!! Bij het opstijgen zou de cabine vol met rook komen maar ”dat is waternevel van de luchtbevochtiger” en het eten zou er uitzien alsof het al een keertje gegeten was!
Daar werd ik niet vrolijk van, Gerard dacht dat het niet zo erg zou zijn, maar ik heb toch niet zo goed geslapen.
De volgende ochtend, op het vliegveld van Padang, begon meteen spannend. We moesten ons gewicht opgeven en de rugzakken werden gewogen op een weegschaal; het type dat we vroeger in winkels hadden maar dan heel groot…. Geen kilo brandstof teveel tanken!!
Gelukkig, en dat was een hele opluchting, had het vliegtuig 4 propeller motoren. Het was ook heel ruim ingericht met zelfs voor Gerard meer dan voldoende beenruimte, Achterin had je zelfs een rij stoelen tegenover elkaar met een tafeltje ertussen.
De motoren werden gestart en het geluid is veel mooier dan van straalmotoren. De cabine kwam inderdaad vol met nevel en we konden de passagiers bij ons in de buurt gerust stellen,…. geen rook maar nevel!
Toen het eten werd geserveerd bleek het (ajam besengeh, sajoer, omelet, rijst en een banaan als toetje) héél goed te eten, niet warm maar dat is ook niet gebruikelijk in Indonesië.
Ik vroeg de stewardess in welk type vliegtuig we zaten. Haar antwoord ”English”, ik keek haar vragend aan ”English??”. ”American??” was haar antwoord. Ze wist het niet en sprak nauwelijks Engels. Even later kwam ze terug en gebaarde dat we mee moesten komen naar de cockpit.
Het vliegtuig bleek een Lockheed Electra van 30 jaar oud. De bemanning (gezagvoerder, 2e piloot en een boordwerktuigkundige) was er trots op dat zij nog ”echt vlogen” en geen computerbediendes waren. Ze hadden een weerradar en vlogen om de wolken heen, ze ontvingen instructies van een verkeerstoren over andere vliegtuigen in de buurt. De cockpit miste hier en daar wat verf en de bovenkant van de raampjes was dichtgeplakt met krantenpapier tegen de zon.
Het was een leuk gesprek met de Australische/Indonesische bemanning en we hadden een mooi uitzicht over de jungle onder ons.
Aangekomen in Jakarta kwam de boordwerktuigkundige uit de cockpit ons een handje geven en wenste ons een prettige vakantie. De grootste verrassing kregen we toen we de vliegtuigtrap afdaalden en de piloot zwaaiend uit het raam hing, roepend ”Have a nice holiday”. Zo werd het in plaats van een angstig avontuur onze leukste vliegreis.

Het rondje vliegen boven de Rinjani in 1992 (zie vorig verslag) was natuurlijk ook heel bijzonder. Een vulkaan die de vorige dag actief was geworden! Ik denk dat we boften dat het geen vliegtuig met straalmotoren was, want dan had de piloot het wel uit zijn hoofd gelaten!

Een angstige beleving was de doorstart op Schiphol. We kwamen terug uit Azië met China Air na een rustige vlucht. Ik zat aan het raam en verwachtte elk moment de ”touch down” toen er ineens iets onverwachts gebeurde. Gebrul van motoren…wat gebeurt er?
Gerard had meteen door dat het een doorstart was. Mensen begonnen te gillen en er was paniek.
Het vliegtuig kwam weer op de gewenste hoogte, geen mededeling wat er aan de hand was. De Duitsers voor ons grepen hun duty free wodka uit het bagagerek en namen flinke slokken om bij te komen.
Je vraagt je af wat er aan de hand is en of het vliegtuig veilig kan landen. Ik zag dat het op dezelfde manier aanvloog als voor de doorstart dus dacht ik de conclusie te kunnen trekken dat er met ons vliegtuig niets mis was….en inderdaad, de piloot zette het toestel zachtjes aan de grond en iedereen begon te klappen van opluchting.
Ik vroeg aan de stewardessen: ”waarom een doorstart?”. De ene reageerde super professioneel (vond ze) ”because of bad weather”, de zon scheen en het was super helder. Haar collega was nog wat minder goed gedrild en zei dat ze ook geschrokken was en nog nooit eerder zoiets had meegemaakt. We zijn als laatste uitgestapt (zoals gewoonlijk) en vroegen het bij de
uitgang aan de purser en triomfantelijk zei hij dat hij net bij de piloten had gevraagd wat er aan de hand was. Volgens mij was hij blij dat er tenminste iemand was die meer wilde weten. Het bleek dat de verkeersleiding een te traag vliegend klein vliegtuig voor ons toestel had ingepland…..
Later aan Jerry gevraagd waarom er geen mededeling vanuit de cockpit was gekomen….de reden ”te druk”, er moet zoveel gebeuren in een korte tijd dat er geen tijd is voor mededelingen.

We kregen wél een mededeling vanuit de cockpit van Alaskan Airlines toen we in 2008 van Seatle naar Achorage vlogen waar Ruth en Larry ons zouden komen afhalen. We waren ongeveer een uurtje onderweg, ik doezelde een beetje weg, de stewardessen waren begonnen met het uitdelen van eten. Er was iets raars, maar wat??
Toen kwam de bedeling vanuit de cockpit dat we zouden teruggaan naar Seatle. De de-icing werkte niet goed. Ja, toen wist ik ook wat er niet klopte. ”Ze zijn al omgekeerd” zei ik tegen Gerard. Hoe ik dat wist? De zon stond aan de ander kant, dat was wat er anders was…
Wel heel vervelend dat ze meteen stopten met eten uitdelen. Na enkele uren wachten in Seatle vlogen we in een ander toestel naar Anchorage. Het eten bij Larry’s dochter zijn we misgelopen. Ruth en Larry hoorden op de luchthaven wat er aan de hand was en zij konden dus rustig gaan eten voordat ze ons tegen middernacht konden ophalen.

Een ietwat late mededeling kwam er uit de cockpit in Dubai in 1996. We waren onderweg voor een vliegreis rond de wereld omdat we naar de 50 jarige bruiloft van Gerard’s ouders in Nieuw Zeeland gingen. De vlucht was met Emirates van Dubai naar Colombo, we zouden een dag of 5 relaxen in Sri Lanka. Ik had meteen een slaappil ingenomen om even te kunnen slapen, zat bij het raam toen er rook in de cabine kwam. Het begon ook te stinken naar rook. De stewardessen werden een beetje zenuwachtig en eentje pakte de telefoon. De man achter me zei ”we stijgen niet meer” en uit het raam kijkend zag ik dat hij gelijk had. We vlogen boven Dubai stad, het was donker dus alle lichtjes van de stad waren goed te zien.
Binnen een kwartiertje stonden we weer aan de grond, kregen dus voorrang met de landing.
6 uur later vertrokken we alsnog met een ander toestel naar Colombo.
Later hoorden we van Jerry dat het om een smeulend airco filter ging. Toch fijn als je een vriend hebt die verslagen krijgt van alle incidenten en je kan vertellen wat het probleem was.

Tijdens diezelfde rond-de-wereld trip vlogen we van Auckland naar Rarotonga (Cook Islands) en dan ga je door de datumgrens. Bizar, hoewel het natuurlijk alleen maar een afspraak is.
We vertrokken op dinsdagmiddag laat in de middag vanaf Auckland en we arriveerden op maandag avond rond 21.00 uur op Rarotonga….
Later, op ons tochtje over de enige weg rond het eiland (± 32 km), zagen we hoe dicht de landingsbaan bij de zee lag.
Bij ons vertrek, een weekje later, ’s avonds laat, werden de paspoorten gecontroleerd door een dame achter een soort spreekgestoelte. Ze keek mij aan, ze keek naar mijn foto in mijn mijn paspoort, nog eens een keertje en zei toen: ”You look tired, dear”. Mijn antwoord: ”don’t worry, I will sleep all the way to Honolulu and than again to los Angeles”.

In 1994 kwamen we, net na Nieuwjaar, terug uit Curaçao. Ik voelde me heel slecht omdat mijn rug aan de linkerkant helemaal stijf was en zat dus niet echt fijn. Het was gigantisch druk en KLM kon lang niet alle geconfirmeerde boekingen meenemen. Uiteindelijk bleken er 3 passagiers teveel mee te zijn gegaan, zij moesten op de stewardessen stoeltjes zitten. Het was verschrikkelijk chaotisch, lawaaierig, huilende kinderen en onrustig. Op een bepaald moment werd er gevraagd of er een dokter aan boord was. 2 Passagiers hadden wat gegeten waarvoor ze allergisch waren…hoe dom kun je zijn. Mijn buurvrouw die verpleegkundige was schoot ook te hulp. Ik voelde me steeds zieker worden en het lawaai en de huilende kinderen werden me teveel. ”Kun je die kinderen niet een drupje jenever geven?” vroeg ik haar. Haar antwoord: ”binnen een half uurtje slapen ze allemaal”! En ja hoor, binnen een half uur waren alle kinderen en huilende baby’s stil! Toch een drupje jenever???

Héél fijn was de upgrade naar de business class die we in 1986 in Anchorage kregen. Ik had heel bewust KLM geboekt en niet een Amerikaanse of Britse maatschappij in verband met aanslagen. En wat gebeurt er: overboeking bij KLM, we kregen te horen dat ons de toegang tot het vliegtuig werd ontzegd en dat we met British Airways zouden vliegen mét een upgrade en een schadevergoeding vanwege de forse vertraging die we opliepen doordat we op Heathrow een aantal uren moesten wachten op een vlucht naar Amsterdam. In eerste instantie baalde ik behoorlijk maar na een borrel (terwijl we champagne aangeboden kregen) besloot ik maar te genieten van de luxe. Gerard geloofde de belofte van de schadevergoeding pas toen we cheque op Schiphol kregen! Prima service overigens van de KLM die mijn ouders informeerden dat we veel later in Amsterdam zouden zijn.

De meest comfortabele vlucht maakten we in 2017 van Sydney naar Singapore in een Airbus 380. Zo’n groot vliegtuig, maar daar merk je eigenlijk niets van. Het opstijgen lijkt zo licht te gaan, de cabine was in compartimenten ingedeeld zodat je niet het idee hebt dat het heel groot is en het is veel minder lawaaierig dan andere vliegtuigen. Kijkend uit het raam krijg je ook wel en idee van hoe groot Australië is; we vlogen uren boven bruin, vrijwel onbewoond gebied.

En dan een vlucht die we niet hebben genomen en waarvan ik veel (achteraf) spijt heb. Op onze rondreis in Mexico begin jaren ’90 moesten we van Puerto Escondido naar Oaxaca. Er waren twee mogelijkheden: vliegen met een DC3 of met de bus, allebei 25$ pp. De bus zou ongeveer 8 uur doen over 252 km bergweg. De DC3 moest eerst een stuk over zee vliegen om voldoende hoogte te krijgen om over de bergen te komen….de verhalen over het onderhoud waren ook niet opwekkend. Volgens mij waren in de jaren 50 Buddy Holly en Jim Reeves met die toestellen al neergestort. Dat klop overigens niet, zij zijn allebei verongelukt met Beechkraft Bonanza’s (met dank aan Wikipedia). Enfin, na wat wikken en wegen kozen we de bus en dat werd geen prettige reis. Een smalle bochtige weg zonder vangrails en uit het raam kijkend zag je regelmatige de roestige restanten liggen van voertuigen die in het ravijn waren beland.
Er is die dag geen DC3 neergestort, wat jammer dat we die vliegervaring niet op ons lijstje konden bijschrijven.