Vientiane-2

Voor afgelopen woensdag waren onze verwachtingen dus hoog gespannen: Budha-day!
Maar, zoals verwacht, waren we er dus niet 's morgens, met de kippen van stok, vroeg bij. Wel was het toen we opstonden en tijdens het ontbijt een stuk rustiger op straat, dan we gewend waren. Voor veel mensen blijkbaar een vrije dag. Bovendien was het dinsdag tot 's avonds laat erg druk geweest op straat. Toen ik tegen 11 uur de tempels in de buurt ging inspecteren, waren ze gesloten en was er niets meer te beleven.
Tegen 14:00 uur hebben een plekje bezet in een tenten-restaurantje op de boulevard met vrij uitzicht over de Mekong, om het gebeuren over ons heen te laten komen. Dat viel wat tegen moet ik eerlijk zeggen. Af en toe kwam er een een boot met tussen de 50 en 55 roeiers met maximaal vermogen stroomafwaarts langs. En even af en toe kwam er ook een boot in relax-tempo stroomopwaarts. Blijkbaar is het startpunt ergens stroomopwaarts buiten ons gezichtsveld. Aan het stemgeluid, dat de bemannngen maakten, om hun slagen te synchroniseren, maakten wij op, dat er ook boten bij waren met een vrouwelijke bemanning! Maar van enig wedstrijd-element was geen sprake. In ieder geval is ons dat volledig ontgaan. Blijkbaar werd er alleen maar getraind, en zouden de echte wedstrijden pas donderdag plaatsvinden. Zo duidelijk hadden we dat zondag en maandag niet begrepen, anders waren we misschien toch nog wel een dag langer in Vientiane gebleven.
Nadat we wat gegeten hadden ben ik maar wat gaan rondlopen om wat foto's te maken; Will bleef ons plekje bezetten.
Er stond ook een grote bobo-tent. Blijkbaar was daar de roei-finish. De bobo-tent werd massaal bewaakt door politie in ME-lite-uitrusting. Als je naar hun zin te dichtbij kwam, werd je onverbiddelijk weggestuurd. Eerst probeerden ze met een indringend fluitje je aandacht te trekken (maar dat werkte dus bij mij niet) en daarna werd zicht-contact gemaakt, en werd mij met norse blikken en brede gebaren duidelijk gemaakt, dat ik er in een grote boog omheen moest lopen.
Er waren veel kooplui bezig hun koopwaar voor het avondgebeuren te prepareren: meest ronde "vlotjes", kunstig gefabriceerd en versierd met bladeren, bloemen en witte ronde dingetjes en voorzien van één of meerdere kaarsjes. In diverse afmetingen.
Ook werden er kleine ceremoniele vlotten op olievaten opgetuigd en volgeladen met grotere offergaven. Waarschijnlijk een samenwerking van middenstanders en andere bedrijven.
(Dus dat waren die lieden in Luang Prabang ook aan het voorbereiden!)

Ik had al wel gezien, dat het aan de horizon erg donkergrijs aan het worden was, ... en opeens begon het te druppelen, echte grote spetters. Binnen 10 seconden stond ik, nog tamelijk droog, met de camera onder mijn T-shirt, onder een flinke tent. Met nog enkele tientallen mensen. en toen scheurde de onweerswolk open. Na zo'n 10 minuten begaf onze tent het onder de wolkbreuk en de windvlagen. De meeste mensen vluchtten weg, maar ik, inmiddels volledig doorweekt, moest mijn camera droog houdeen en bleef met een man of 10 onder de restanten van het dakzeil de bui uitzitten (staande dan, in een "rivier" van 3 cm diep)). Ik schat, dat we daar óngeveer een uur op gewacht hebben. Toen viel er ook meteen helemaal geen druppel meer. Camera heeft het in een plastic zak gelukkig overleefd. Maar wat een ravage! Vrijwel alle tenten en andere tijdelijke bouwsels bovenaan de boulevard, waar de wind en regen vrij spel hadden, waren zwaar gehavend en/of omver beblazen. Inclusief de koopwaar.
Maar.... het is feest, dit is een dag, waarop het grote geld verdiend moet worden. Dus onmiddellijk werd alles in het werk gesteld om terug te keren naar "business as usual" voor de rest van de dag/avond.
Will is er ook niet ongeschonden vandaan gekomen. Haar restaurant-tent kreeg ook de volle laag en is ingestort/omgewaaid. In de paniek bij het wegvluchten heeft ze een stalen tentpaal tegen haar ribben gekregen. Waarschijnlijk gekneusd. Erg pijnlijk. Omdat ze ook een flinke verkoudheid heeft opgelopen, is het hoesten erg pijnlijk. Het hoesten is inmiddels iets minder; de pijn niet.
In ons hotel natte kleren verwisseld voor droge, en tegen half acht terug naar de boulevard. Daar waren de zaken weer op poten gezet, zodat er weer gegeten, gedronken en handel gedreven kon worden. Het was duidelijk feest, want alle bezoekers zagen er "op hun zondags" uit. Van de tewaterlating van de persoonlijke drijfkaarsen en het langsdrijven daarvan hebben we weinig tot niets gezien. Waarschinlijk, omdat ze vlak langs de oever dreven, en wij daar geen zicht op hadden. De grotere combi-drijvers waren wel duidelijk te zien. Verder was er veel individueel vuurwerk. Vooral een soort kokers, waaruit en stuk of 10 schoten afgevuurd konden worden, waren erg populair. En ook hete-lucht-balonnnen met een diameter van zo'n 40 cm en 80 cm hoog. Ze vlogen erg mooi.
En natuurlijk een oorverdovend lawaai, alsof het een competitie was tussen geluidsinstallaties.
Vroeg terug naar het hotel, want Will was volledig afgebrand.
Het feest ging door tot een uur of 1.