Three Valley Lake Chateau, 14 september.

Het ”Chateau” is een beetje een kitscherig complex en verouderd. Vergane glorie, maar het uitzicht vanuit de kamer over het meer is prachtig. Het is nu 17.15 uur en er schijnt nog een bleek zonnetje maar de wolken komen opzetten. Het koude weer en de regen heeft ons de afgelopen 2 dagen nog niet bereikt, misschien ook wel omdat de Okanagan Valley, gevormd door een rij meren tussen bergen, een goed klimaat heeft. Het is een gebied met veel fruitteelt en wijnbouw.
Gisteren zijn we vertrokken uit Harrison, we wilden naar een ”historic site” in Agassiz waar een soort herfstfestival was, met een demonstratie van een 100 jaar oude appelpers. Het plattegrondje bood geen uitkomst, de wegenkaart evenmin en de festiviteiten aangeven op een manier zoals ”Effe naar Geffe” kennen ze hier niet, dus nadat we ze ongeveer de hele omgeving hadden gezien (en we moeten er dichtbij zijn geweest gezien de ligging van de spoorweg en de Fraser en Harrison River) hebben we het maar opgegeven:(
Op weg dus naar Penticton, met de klemtoon op tic. De nomadische Salish Indianen gaven het de naam Pen-Tak-Tin; een plek om nooit meer te verlaten. In 1866 plantte Thomas Ellis hier de eerste boomgaard en als hij nu nog eens een kijkje zou kunnen nemen….maar ik denk wel dat de Indianen deze mooie plek toch moesten verlaten.
Er zijn heel veel markthallen met fruit en groenten langs de weg, er wordt wijn gemaakt en er komen veel toeristen op af.

Wij reden over Highway 3, door het Manning National Park, een weg door een prachtige omgeving die niet in foto’s is te vatten naar Princeton, vroeger Vermilion Forks geheten maar dat was voordat de Prince van Wales in 1860 op bezoek kwam. De weg volgt de rivier de Similkameen; er is hier alleen maar heel veel prachtige natuur….
De Okanagan vallei is weer bewoonde wereld, ook prachtig en dus ook de boomgaarden en wijngaarden maar ook zuivelboerderijen. Ik ben nu een rode Delicious appel aan het eten, lekker maar wel heel groot.

Overnacht in Penticton. Vanmorgen bij een winkel wat bananenbrood gekocht voor ontbijt en voor morgen en overmorgen yogurt en nu zitten we dus in het eerste hotel zonder koelkast op de kamer, het koeltasje staat nu op het balkon! Het wordt al wat kouder, ik heb vandaag voor het eerst een trui aan.

We vinden de mensen over het algemeen aardiger dan in Vancouver, ze nemen de tijd om een praatje te maken en vinden het leuk dat je hun land bezoekt.
Alleen met de bezienswaardigheden wil het niet lukken: de floating bridge in Kelowna is niet meer, de restanten van de oude brug die er zouden zijn, zijn er niet meer. De enige bloemenklok in West Canada in Vernon was kapot….., maar het goede nieuws is natuurlijk dat we ze wel hebben gevonden! En dan zijn er bezienswaardigheden die op het eerste oog niet zo bijzonder lijken maar het wel zijn zoals het monument ter nagedachtenis aan alle mensen die meegewerkt hebben aan het voltooien van de spoorweg, bij het punt waar op 7 november 1885 de laatste spijker werd geslagen en waar een wereldberoemde foto van is; Canada verbonden van kust tot kust. Er zijn 3 (!) laatste spijkers: een van zilver die niet op tijd hier was, een spijker die krom werd geslagen en de echte laatste spijker die er ook weer uitgehaald is omdat ze bang waren dat souvenirjagers er op af zouden komen.
De zilveren spijker is geschonken aan William van Horne, de naamgever van Vancouver en degene die verantwoordelijk was voor de bouw van dit stuk spoorweg waarvan men dacht dat het onmogelijk was om te realiseren. En kwam deze familie van Horne niet uit Coevorden?? (Vancouver - Coevorden).
In de voet van het monument zitten ingemetselde uitstekende stenen uit alle Canadese provincies (de steen van British Columbia is jade) en uit de Territories met bronzen naamplaatjes en verder een steen uit Craigellachie Schotland waarnaar het dorp hier wel vernoemd zal zijn.
In het winkeltje nog een lekker warm vest gekocht…..voor als het morgen koud is! Omdat het de laatste was wilde ik afdingen maar hij was al voor de helft van de prijs.